P22

نمیدونم چقدر از جنگ میدونید ولی من خودم هیچی ازش نمیدونم فقط میدونم که مثل یه کابوسه میدونم که وحشتناکه میدونم که من مثل ادمای چنددهه پیش قوی نیستم که اگر جنگی در میون باشه توش مقاومت کنم،نمیدونم شایدم اگر توی موقعیتش باشی مجبور بشی ولی حتی تصور اینکه پدرتو،داداشتو،دایی و عمو هرکدوم از اعضای خانوادتو تیکه تیکه ببینی سخته....

قبلنا تصور منفی نسبت به توضیحایی که از جنگ میدند داشتم...همیشه با خودم میگفتم رفتند؟شهید شدند؟ اجرشون با خدا! ما وظیفمونه احترامشون رو نگه داریم خب نگه میداریم...

همیشه با خودم میگفتم اینکه انقدر تو مدرسه و رسانه ها روی شهدا و جنگ و اینجور چیزا مانور میدند تا یه حدیش خوبه از یه حدیش به بعد دل همه رو میزنه همه خسته میشند

هفته دفاع مقدس میشه تمام کانالای رسمیه ایران فقط از جنگ نشون میده....باورم براین بود که حماسه ی بزرگی بوده ولی نباید دیگه انقدر زنده نگهش داشت...خاطره جنگ رو باید تو گذشته دفن کرد...همیشه از نظرم کار دبیرمون که حرف از جنگ میشد و گریه میکرد مسخره میومد...براش ارزشی قائل نبودم....خب کسی هم اطرافم نداشتم که از جنگ برام بگه...پدرمو عموهام اونموقع نهایتا 10سالشون بوده که نبوده تنها کسی که گاهی از جنگ میگفت بابابزرگم بود...که همیشه وقتی ازش حرف میزد بعد یکم وقت میگفت بیخیال بگذریم...شاید این حرفام بعنوان مقدمه طولانی بود ولی بنظرم نیاز بود چون هستند افرادی که شاید هم فکر من بوده باشند...

من سر هییچ فیلمی گریه نکردم ولی قسمت اخر سریال شوق پرواز وقتی عباس بابایی شهید شد گریه کردم...من این سریالو 5بااااار دیدمش و مکررا گریه کردم تو قسمت اخر...

و بعد از اون هیچ فیلم یا سریالی ندیدم که به قشنگی اون باشه....

ولی امشب یه فیلمی دیدم به اسم p22که باور من رو درمورد جنگ کلا تغییر داد....

فرمانده اون ناو(امین حیایی) براش مهم نبود که پسرش امروز به دنیا میاد چیزی که براش مهم بود این بود که اگر امروز جلو کشتی های جنگی دشمن رو نگیریم فردا 10برابرش برمیگرده...

غیرت و حس ایرانی بودن رو حس غرور واسه ایرانی بودن رو توی این فیلم میشد حس کرد...

حس غم پدری رو که روز تولد پسرش تو ناوی که خودش فرماندش بود و غرق شد رو میشد حس کرد...

بنظرم اینطوری باید جنگ رو به تصویر کشید...اینطوری باید بزرگواری و گذشت ادمایی که رفتن بخاطر مارو به تصویر کشید....منی که جوون این کشورم هیچ درکی از جنگ ندارم...این رسانه هان که موظفند درک درستی به من بدهند...نمونه بارز این جنگ امام حسین هم بود...یک عمر گفتند تشنه جنگید و شهید شد ولی نگفتند برا چی شهید شد...هر سال عاشورا و تاسوعا مردم ساعت ها تو مسجدا اشک میریزن که چی؟تشنه شهید شد....بچه ی شیعه ی ما امام حسین رو با لب تشنه اش میشناسه...این واقعا جای تاسف داره:(

این فیلم بر اساس واقعیت ساخته شده ....واقعیتی که بزرگمردی و شهامت یه سری از فرمانده ها و ناخداهای مارو به تصویر کشیده...فیلمی که ارزش اشک ریختن داره....کشوری رو نشون میده که ارزش فداکاری داره... اگر شماهم تصورتون از جنگ مثل من وحشتناکه واگر هنوز باور درستی نسبت به کسایی که رفتن ندارید این فیلم رو حتما ببینید...قصد داشتم خیلی بهتر از اینا در وصف این فیلم بنویسم ولی نمیدونم چرا نشد...کلا تمام ذهنم رو ریخت بهم مخصوصا تاکیدی که توی فیلم شده بود روی این که واقعیته:) حتما ببینیدش وبه ایرانی بودنتون افتخار کنید:)

اونا که رفتن و فدا شدن که دمشون گرم آرامش رو با بزرگیشون به ما هدیه دادند ولی یکم فکر کنیم اگر جنگ بشه چقدر از ما حاضریم بریم واسه جنگ؟حاضریم جون بدیم؟چقدر از خانومایی که رنگ لاکشون مهم ترین دغدغه شونه حاضرن بمونن واسه حمایت از مردای جنگ؟