Maedeh:
یه فیلمی هست به اسم سه احمق، فیلم هندیه، برعکس بقیه فیلم هندیا که ازشون خوشم نمیاد بنظرم این فیلم خیلی عالیه. چند روز پیش باز دیدمش و فرصت نشد راجبش بنویسم تا الان.
این فیلم یه جورایی نمایانگره نظام دانشگاهی هنده، نه تنها هند، که خیلی از کشورا من جمله ایران. چیزی که جالبه اینه که یکی از دانشجوها از رییس دانشگاه نقد میکنه که شیوه اموزش رو بلد نیستن. بخشی از حرفاش که خیلی جالبه میگه که، شما اینجا به ما یاد میدین فقط واسه نمره بجنگیم، اینجا کسی واسه یادگیری درس نمیخونه، همه واسه نمره درس میخونن، کسی درس نمیخونه که یاد بگیره و بسازه، میخونه که نمره بگیره، و خب اره نمره میگیره ولی به چه قیمتی؟ به این قیمت که هند بیشترین خودکشی‌های جهان رو بین دانشجوها داره.
قضیه کاملا مشابه ایرانه، ذوق یادگیری و سیستم فاسد آموزشی توی وجود ما کشته، یه جورایی برده های آموزشی شدیم، چیزی رو یاد میگیریم که اونا میخوان، از چیزی امتحان میدیم که اونا میخوان! و نهایتا چیزی میشیم که هیچکس نخواد! پس این وسط خلاقیت و ابتکار و سازندگی چی میشه؟
واسه کنکور میجنگیم که بریم شریف که بشیم یه سری آدم اکادمیک، خلف صدق دانشجوهای گذشته. و همین سیستم اموزشی باعث میشه نتونیم تولید کنیم، باعث میشه همه چی و بخوایم وارد کنیم.
یکی از اشخاصی که من خیلی ستایشش میکنم توی زندگیم چون خلاف راهی که واسش تعیین شده بود رفت و به اوج رسید، دیروز بهم میگفت که شاید باورت نشه اگر بهت بگم شرکت ما نزدیک ۱۵۰ تا پروژه پایان نامه واسه بچه های شریف نوشته! یا مثالایی میزد از بچه های شریف که طرف با دکترای الکترونیک داشته اساس هستی و میبرده زیر سوال (میخواسته انرژی تولید کنه). اینا رو گفتم که بگم شریف رفتن، صرفا آدم رو بهترین نمیکنه، ما میتونیم توی بدترین دانشگاه ممکن درس بخونیم ولی با علاقه درس بخونیم، پیشرفت کنیم و اوج بگیریم، اینارو گفتم که بگم اگر روزی کسی از شما توانایی برکناری این سیستم مضحک رو داشت و اینکارو نکرد مدیون چندین میلیون استعداده که زیر خاک های همین کشور دفن شدن!!!
